Hollen en stil staan.

Hallo meine Freunden,
Goh, er is alweer een week voorbij en tijd voor een nieuw verslag. Een week waar aan de ene kant niet zo heel veel gebeurd is, maar eigenlijk ook weer wel. In de avonden doordeweeks heb ik niet heel veel uitgespookt. Ik heb wat Duitse televisie gekeken en wat op de laptop gewerkt, niet veel bijzonders dus.
Op de stage gebeurd ook niet zo heel veel. Ik heb ondertussen een routine opgebouwd en ken de meeste mensen wel. Ook werk ik vooral aan dat ene object dat ik heb gekregen om te behandelen. Ik heb nog niet om toestemming gevraagd om er over te spreken in mijn reisverslagen, daarom blijf ik er een beetje vaag over. Wat ik wel kan vertellen is dat het behoorlijk groot is en dat het bijna letterlijk onder de oude restauraties zit. Een deel daarvan zijn aangebracht vlak na de oorlog als noodoplossing. Ik mag dat er nu dus allemaal afhalen. En dit gaat nog wel even duren.

Aan de andere kant heb ik toch wel weer wat uitgespookt deze week.
Naast het restauratie werk aan het object heb ik bijvoorbeeld ook het nieuwe depot van de kleitabletten bezocht. Kleitabletten zijn tabletten van klei (goh echt, ja echt!!!) waar een van de oudste schriften opstaat, het spijkerschrift. Over het algemeen zijn deze objecten nooit in de oven gebrand tot aardewerk wat ze heel kwetsbaar maakt. Enkele zijn ondertussen toch in de oven geweest als onderdeel van een restauratie behandeling in het verleden. Het is mooi om te zien hoe het nu allemaal heel voorzichtig wordt behandeld en opgeslagen.
Daarnaast mocht ik ook met Frank, de depotmedewerker voor Vorasiatisches Museum, mee de kelder van het museum in. Dat was interessant, want blijkbaar staat een deel van het museum op een soort van moeras. Of in ieder geval waar ooit een moeras heeft gezeten en waar nu een hele, hele, hele diepe put zit. Om het museum mogelijk te maken, hebben ze een brug gebouwd over het gat. En dat is nu een onderdeel van de fundering. Dit was voorheen waar een deel van de depots van het museum zich bevonden. Bovendien vormden deze kelders tijdens de wereld oorlogen een schuilkelder voor de Berlijnse bevolking. Echt Bizar... De objecten waren toen natuurlijk niet aanwezig in de depots, maar ondergebracht op een andere veiligere plek.

Ik heb ook weer gekorfbald deze week op vrijdag avond. Wat zal ik daar eens over zeggen. De korfbal in Berlijn is... van een niet al te hoog niveau. Waar in Engeland de voorzieningen nogal te wensen overlieten, is er in Berlijn niet eens een korfbal vereniging. De Freie Universität von Berlin biedt een cursus aan, waar je je voor kan inschrijven. De 'training' duurde anderhalf uur en daarvan was slechts een half uur oefeningen doen. De rest was een partijtje spelen, een soort kleine wedstrijd. Het belangrijkste is dat er bewogen wordt en dat er gelachen wordt.
Dit is voor mij dus nog een verdere stap terug van wat ik in Nederland gewend was. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik me wel vermaakt heb en dat ik dit zeker blijf doen. Ook moet ik eerlijk bekennen dat ik het hele weekend last heb gehad van spierpijn zo ongeveer overal in mijn lichaam....
Er was mij verteld dat ze na de training nog weleens wat gaan drinken. Dus volgende week neem ik mijn douche spullen mee en zie ik wel waar het schip strand. Ik hou jullie erover op de hoogte.

Mijn flatgenoot had collega's over de vloer. Ik was van harte welkom om er bij te komen zitten en dat heb ik toen ook maar gedaan. Ze spraken gelukkig allemaal Engels (geen van alle Duitsers), eentje beweerde zelfs dat hij eigenlijk geen woord Duits kan. Dan doe ik het nog niet slecht. We hebben veel gepraat, naar muziek geluisterd en zij hebben de waterpijp gerookt. Ik heb daar niet aan meegedaan, niet dat er drugs werd gebruikt hoor. Maar ik heb in het verleden als eens een waterpijp gerookt en dat eindigde na elke hijs in een hoest aanval. En ik had niet echt zin om de hele avond te hoesten.

Op zaterdag en zondag ben ik de stad weer ingetrokken. Op zaterdag ben ik naar de 'Berlijnse muur Gedenkteken' geweest. Dit klinkt als een beeld ergens langs de weg of in een park. Dat is het natuurlijk niet, anders zou ik er niet de hele middag doorgebracht hebben. Dit is een stuk van 1 of 2 kilometer waar een deel van de oude muur nog staat en waar een soort openluchtmuseum omheen is gebouwd. Op de grond hebben ze bijvoorbeeld met allemaal markering aangegeven hoe breed het niemandsland was tussen de muur delen en hoe de opbouw was van de hele muur constructie. De Muur is dus niet een enkele muur die door heel Berlijn liep. Het is strip land geweest die werd omgeven door twee tenmiste twee muren en waar tussen nog enkele afschrikmiddelen en obstakels aanwezig waren. Er zijn ook nog twee gebouwen waar je naar binnen kan en waar van alles te zien is.
Het was heel interessant, maar het blijft toch een zwaar beladen onderwerp. Ik vind het goed dat de Duitsers dit niet meer in de vergetelheid drukken en dat ze er aandacht aan besteden. Dit is natuurlijk een klein stuk van de hele Muur geweest. Maar overal in de stad zijn nog enkele betonnen muur delen zichtbaar en op de grond is de hele loop van de Muur aangegeven. Het is aanwezig, maar het schreeuwt niet om aandacht.
Op zondag heb ik het wat luchtiger gehouden. Het was lekker zonnig buiten en daarom heb ik een wandeling gemaakt langs de Spree, de rivier die door Berlijn stroomt. Zoals eigenlijk bij elke rivier die door een stad loopt, is het een aanrader om erlangs te lopen. De architectuur langs het water is heel verschillend, maar geeft mooie gezichten.
Na de wandeling ben ik nog het Altes Museum in gedoken om even lekker op te warmen. In dit museum bevinden zich de collecties over de Grieken en de Romeinen. Ik heb het voor dit keer alleen gehouden op de Grieken. Ik wilde het niet weer zo overdrijven als vorige week, dat was echt een overload.
Op zich heeft deze collectie vergelijkbare objecten als alle collecties in andere steden en landen. Maar er waren zeker weer een aantal objecten de moeite waard om te bekijken. Zo is er midden in het museum een Rotunda, een grote, hoge, ronde ruimte met allemaal beelden. Daarnaast is er ook een bijzonder object van glas, wat jammer genoeg door het museum zelf niet in de figuurlijke schijnwerpers wordt gebracht. Het is een wijnkaraf van behoorlijke grote (denk in de richting van 50 centimeter) die uit glas gemaakt is met metalen armaturen. Wat is daar nou bijzonder aan denk je dan misschien... Het bijzondere is dat het uit een tijd stamt dat glas nog niet geblazen werd, dat het behoorlijk helder glas is EN dat er geen luchtbellen in aanwezig zijn. Dit zijn allemaal punten die aantonen dat het met grote vaardigheid gemaakt is. Ik wil jullie hier niet vervelen met verdere uitleg, maar je bent altijd welkom om mij ernaar te vragen.

Nou ja dat waren mijn belevenissen wel ongeveer van deze week. Voor volgende week staat er weer genoeg op het programma. Maar daarover zal ik jullie volgende week meer over vertellen :)

Tschüss Ingeborg